Hij stelt de manier waarop aardlagen zich onder ongelooflijk hoge druk vormen tegenover menselijke handelingen die ‘onze (gecultiveerde) natuur met geweld in stand houden’. In de installatie komt alles samen: het alledaagse, een mogelijke toekomst en materialen en verschijnselen van de geologische tijdschaal, waarvan de subjectieve ervaring  -diepe tijd-  wordt genoemd. 
Deze geologische diepe tijd is bijna niet te vatten, zo groot. De diepe tijd staat voor onze menselijke tijdsdimensies; van schijnbaar oneindig traag bewegende grond onder onze voeten en de richting van schijnbaar oneindig traag veranderende rivieren.

Uit de titel van het werk Just Wave and Smile zou je kunnen concluderen, dat de ontwikkeling en vervorming van de aarde en de mensheid vanzelfsprekend is. De mens als soort is net zoals een geologische kracht die ook de aarde met duizelingwekkende snelheid tot ver in de toekomst vormgeeft.

Kevin Bauer onderzoekt deze vormende krachten. En hij wil weten wat echt is en wat kunstmatig. In al zijn werk vraagt hij zich steeds weer af hoe volume zich verhoudt tot ruimte en hoe mensen zich ertoe verhouden. Zijn werk is ontwikkeld vanuit interesse voor puur architectonische formele, geometrische elementen. Het wordt gestuurd door, zoals hij het noemt, ‘materiële intuïtie’.

www.kevin-bauer.com

Bomen weerspiegelen tijd. Een dwarsdoorsnede van een stam vertelt onderzoekers alles over de aarde en haar geschiedenis. In de bast en jaarringen tekenen zich de sporen af van perioden van overvloed en schaarste, ijstijden, overstromingen en bosbranden. De anatomie van het hout is een archief van geboorte, bloei, natuurrampen en veldslagen, van leven en dood, maar misschien nog wel meer een transcriptie van het vermogen weer verder te groeien nadat dood en vernietiging ongenadig hebben huisgehouden. Uit bruut gesnoeide takken ontstaan nieuwe scheuten, omgevallen woudreuzen laten nakomelingen herrijzen uit hun neergestorte lichamen, gewonde stammen dragen hun lot en vergroeien tot verwrongen maar krachtig spierweefsel. Bomen belichamen het verbond tussen vitaliteit en verwonding, scheppen en vernietigen, leven en dood.

Met haar installaties wil Anna een plek creëren waar toeschouwers opnieuw kunnen samenvallen met hun omgeving. Haar landschappen zijn groots en indrukwekkend maar ook open gewerkt, bijna fragiel, alsof je er een oude geest aan kunt raken. De kracht ervan ligt in de stellige en tegelijk subtiele manier waarop de toeschouwer uit zijn baan wordt getikt, naar een universum waarin beheersing en verwildering, verval en groei, mens en natuur elkaar opnieuw aanraken.

(tekst C. Samsom)
www.annajvanstuijvenberg.nl

Egied Simons faciliteert het kijken. Door het geheel strak vorm te geven, krijgen kleinere meer gedetailleerde vormen de aandacht.

Zijn groei-installaties zijn instrumenten die afhankelijk van hun omgeving geprogrammeerd worden met zaden, uitlopers of wortelstokken. De tijdsduur van de tentoonstelling is hiervoor medebepalend. Binnen dit kader vindt het spelen met de natuur plaats. Hij is niet op zoek naar een gestold tijdsmoment, maar naar het hele groeiproces. Het is duidelijk dat het Egied Simons niet gaat om een theatrale actie.

Simons onderzoekt de strategieën die planten gebruiken om houvast te krijgen in de aarde en om voedsel op te nemen. Hij experimenteert met pigmenten die ook voedingsstoffen zijn. Dan weer laat hij zaden ontkiemen, zodat verschillende groeistructuren blootgelegd worden.

Egied maakte lichtinstallaties waarin hij de contouren van struiken aftastte met behulp van lasers. Het werk heeft een sterk onderzoekend karakter en raakt vaak aan wetenschap. De vormen en bewegingen van vegetatie en organismen fascineren hem en zijn het materiaal waarmee hij werkt.

Ook maakt hij graag gebruik van de kennis van de mensen op de plek waar hij exposeert. Bij Steck hoorde hij van een bepaalde orchidee die een bijzondere wortelgroei heeft. Deze plant is nu leidraad in de installatie die hij maakte voor Kunst op volle grond. De meeste werken zijn specifiek ontwikkeld voor een bepaalde plek. Vaak zijn het tijdelijke werken voor in een tentoonstelling of op een buitenlocatie. Er is een bepaalde verwachting van de uitkomst, maar de natuur laat zich nooit helemaal voorspellen en speelt met hem.

Deze kunst vergt onderhoud en een ritmische, rituele manier van werken. Er is een bepaalde tijdspanne en daarbinnen moet het werk ontstaan. De natuur bepaalt het uiteindelijke kunstwerk.

www.egiedsimons.nl

Tot ver in de 19e eeuw bestonden vleesetende planten niet. De mens kon simpelweg niet accepteren dat planten ook jagers waren en vlees konden consumeren. Deze overtuiging maakte ons blind voor de overduidelijke signalen dat dit wel degelijk gebeurde. Observeren is immers meestal geen neutrale activiteit maar vaak vooral het projecteren van een verwachting.

Wanneer een insect of een klein zoogdier verstrengeld raakte in plakkerige tentakels of verdronk in een kelk vol verterende sappen dan werd dit beschouwd als een ongelukje of het gevolg van een afweermechanisme van de plant. 
Uiteindelijk was het Charles Darwin die door wél nauwkeurig te observeren tot de conclusie kwam dat het eten van vlees door planten een evolutionaire aanpassing was aan specifieke omgevingsfactoren.

In zijn boek Insectivorous plants uit 1875 beschrijft hij hoe planten insecten vangen en doden, en wat de oorsprong is van de gespecialiseerde organen die vleesetende soorten hebben ontwikkeld. Carnivore planten zijn tenminste zeven keer, op verschillende plekken op Aarde, onafhankelijk van elkaar, ontstaan. De omstandigheden zijn vaak vergelijkbaar: Er moet veel zonlicht en genoeg water aanwezig zijn maar het carnivore gedrag is vooral een adaptatie aan een zeer voedselarme omgeving. Pas wanneer voedingsstoffen zoals fosfor en stikstof ontbreken lijkt het voor planten zinvol om zich aan het eten van vlees te wagen.

In de populaire literatuur van die tijd ontstond een levendig genre van wat je carnivori-porno zou kunnen noemen waarin de relatief bescheiden plantjes werden opgeblazen tot groteske mensverslindende monsters. 
In werkelijkheid bewoog hun evolutie zich in een geheel andere richting. Een aantal vleesetende planten werd na een periode waarin vlees werd gegeten om te kunnen overleven weer vegetarisch. Soms gebeurt dat pas na de adolescentie van de plant. Blijkbaar hebben de jonge planten iets meer nodig dan de volwassen exemplaren. In andere gevallen werd door een samenwerking met andere soorten een alternatieve voedselbron gevonden zoals de uitwerpselen van insecten, muizen en vleermuizen. Ook stapten een aantal vleeseters over op de consumptie van algen, pollen, bladeren en ander plantaardig materiaal. 

Vlees eten lijkt in deze gevallen een tijdelijke aanpassing te zijn totdat andere voedingsstoffen beschikbaar kwamen. In een voedselrijk klimaat eten planten zelden vlees.

De wonderlijke en inspirerende reis van de vegetarische vleesetende plant inspireerde de totstandkoming van een intieme en soort-overschrijdende maaltijd: Nephenthes alata (Monkeyjar) & Homo sapiens (Mens) consumeren samen groentensoep uit de beker van de voorheen vleesetende plant.

tekst Arne Hendriks

www.arnehendriks.net

De kunstenaar is aanwezig op :
Zaterdag 10 september       14-17
Zondag 18 september          14-17 (tevens een lezing van Arne Hendriks om 14.30 in de Noordertuin)
Zondag 25 september          14-17
Zaterdag 1 oktober               14-17

Zeger gooide al jaren geleden hoge ogen met zijn werk waarbij hij onze cultuur als het ware uitleverde aan de natuur. Hij maakte talloze werken waarbij de objecten om ons heen (stoel, bord, tafel) beschimmelden, begroeiden met paddenstoelen, mos of gras. Wat wij in eeuwen wilden uitbannen en weren geeft hij weer een plek. Het werk van Reyers zegt weliswaar iets over onze omgang met natuur (weren, kaderen, toepassen) maar gaat duidelijk ook over een nieuw vormbesef.

Weinig mensen hebben zijn werk in het echt gezien. Het is namelijk moeilijk om te presenteren in musea en galeries. Dit organische werk levert altijd een onvoorspelbaar eindresultaat op. Zeger schept in zijn werk de voorwaarden en vervolgens groeit er een beeld uit.

www.zeger.org

Kim van den Belt onderzoekt de mogelijkheid om met natuurlijke, lokale ingrediënten nieuwe oplossingen te creëren in een energie-neutraal systeem. Het project Kaia gaat over de grote uitdaging en het ongelooflijk gecompliceerde thema: CO2. Het onderzoek gaat over de ontwikkeling van nieuwe duurzame CO2-filters waarbij algen, specifiek de soort diatomeeën, gebruikt worden. In het object wordt CO2 opgenomen en door middel van fotosynthese komt hier weer zuurstof bij vrij. Na twee maanden is er genoeg te oogsten op het object. 
Met het eindproduct, de biomassa, kan nieuw materiaal, biodiesel of zelfs glas gemaakt worden.

‘Een ontwerp zou voor mij nooit geslaagd zijn als wij, in het eindproduct, alleen maar van de natuur hebben genomen, de natuur hebben uitgeput.’ Kim van den Belt wil een manier vinden om in nieuwe ontwikkelingen ook terug te geven aan de natuur. ‘Dit kan door voorafgaand over het ontwikkelproces na te denken, over hoe je een product CO2 neutraal of CO2 negatief zou kunnen maken. Maar je zou ook producten kunnen ontwikkelen met een symbiotische relatie tussen mens en product, zodat de natuur er ook wat aan heeft.’

@kimvandenbelt

Het werk van Francine Claassen gaat over authenticiteit, ontembare innerlijke krachten en de worsteling jezelf te blijven in een wereld die onophoudelijk duwt, trekt en op pijnpunten drukt. De natuur biedt soms troost, een plek om je in te verschuilen.
In haar collages, geënsceneerde fotografie, installaties en sculpturale acts zitten bepaalde lagen die samen een verhaal vormen. Wat zij maakt is tijdelijk en fragmentarisch. Zij verandert bestaande beelden. Een collage kan impulsief, soms zelfs in 1 minuut, ontstaan. Die vrijbrief wil ze beslist houden.
Al haar werk lijkt te verwijzen naar een eindeloze en met obstakels bezaaide menselijke zoektocht van blaaskaken, binnenvetters, muurbloempjes en roeptoeters naar ontsnapping, vrijheid en geluk. Soms helpt de natuur een handje.

 www.francineclaassen.com

Wat zien wij nou echt en wat bedenken wij er zelf bij? Volgens Maze de Boer leidt visuele interpretatie ons weg van de inhoud. Iedereen kent dit proces. Wij zijn geneigd om zichtbare beelden aan te vullen met beelden die wij kennen.
Met zijn werk legt Maze de Boer zijn vinger op het kijkproces. Hij beschrijft zijn kunstwerken als conceptuele attracties. Het concept is zijn uitgangspunt en de visuele (aantrekkings)kracht van het werk is dan het resultaat.

Maze de Boer is geïnteresseerd in het vervagen van de grenzen tussen beeldende kunst, architectuur, theater en performance. Zijn werk komt vaak voort uit de historische achtergrond en de sociale context van de locatie.
Hoewel zijn installaties doorgaans site-specific worden genoemd ziet hij de werken zelf eerder als site-responsive.

www.mazedeboer.com

Haar werk ontstaat door verbeelding en observatie. Zij legt plantstructuren bloot, als poging om via een microscopisch klein detail het grotere geheel te begrijpen. Het werk vormt uiteindelijk een combinatie van verbeelding en wetenschappelijke observatie.

In weer andere werken wedijvert zij met de natuur in schoonheid en inventiviteit. Weerbaarheid van de natuur test zij bijvoorbeeld in papier. In de lange vezel van moerbeiboompapier snijdt zij tekeningen ’tot op het bot’ uit.
Natuur is haar metgezel en concurrent.

www.nikkivanes.nl

De stromen auto’s op het verkeersplein lijken op mieren. Ieder op weg met een doel. Net zoals in een mierenhoop waarin de schijnbare chaos een hoogstaand staaltje van organisatie is waarin ieder wezen onderdeel uitmaakt van het grote gebeuren. Door in dit gebouwtje op poten te verblijven lijken natuur en cultuur inwisselbaar.
Jonathan Straatman maakt doorgaans architectonische installaties; sculpturen met een binnen- en een buitenkant. Een tijdloze ervaring tussen twee werelden.
Voor dit werk heeft geluidskunstenaar Twan Bracco Gartner een soundscape gemaakt die de bezoeker begeleidt in de ervaring.

www.instagram.com