Een ‘plak’ fictieve Hollandse natuur is te zien op de parkeerplaats. Kevin Bauer combineert oorspronkelijke vegetatie met de kunstmatige. Hij maakte voor UtrechtDownUnder een dwarsdoorsnede van een minilandschap zoals in geografische boeken is te zien. Je kunt wandelen in de, op ooghoogte geplaatste, biotoop tussen de geparkeerde auto’s.

Anna J. van Stuijvenberg wisselt van blik; zien we natuur als fysisch gegeven, als romantisch reservaat of als een deel van onszelf? In haar monumentale vilten landschap is te ervaren dat zien verder gaat dan letterlijk kijken.

Met een aantrekkelijke, ingenieuze constructie laat Egied Simons zien wat er zich boven én onder de grond afspeelt. Door toepassing van spiegels  worden de wortelgangen van planten zichtbaar. Verschillende soorten, verschillende structuren. Hij legt de vinger als het ware op de langzaam groeiende composities van de natuur die normaal aan het oog onttrokken zijn.

Arne Hendriks presenteert het doorlopende onderzoek The Incredible Shrinking Man en verbindt dit aan het recente onderzoek dat hij dit jaar deed naar proteïne-transitie in Wageningen. In een tweepersoons restaurantje serveert hij algensoep vanuit de kelk van een vleesetende plant. Samen met de plant nuttig je de soep.
Tijdens de expositie is Hendriks soms aanwezig om met bezoekers te spreken. In de randprogrammering verzorgt hij een lezing over zijn werk (def. datum volgt)

Zeger Reyers levert in zijn werkwijze het kunstmatige uit aan de natuur. Een luxaflex wordt zodanig getransformeerd dat hij een nieuwe betekenis krijgt als plek voor nieuwe biotopen. Wetenschap gebruikt hij als sculpturaal principe. Hij schept voorwaarden en controleert de parameters, vervolgens groeit er een natuurlijk beeld uit. Alles raakt bij hem begroeid, bemost en beschimmeld. In zijn ‘kantoor’ presenteert.

De hangende sculpturale lamp van Kim van den Belt blijkt een onderzoek te zijn. De lamp is ontwikkelt met nieuwe duurzame en levende CO2-filters gemaakt van de steensoort olivijn, het mineraal struviet en fotosynthetische algen. Met haar werk onderzoekt zij de mogelijkheid om met natuurlijke, lokale ingrediënten nieuwe bicarbonaat oplossingen te creëren in een energie-neutraal systeem

In het fotowerk van Francine Claassen is de plant een toevluchtsoord. Dé plek om zich te verstoppen en zich terug te trekken uit de menselijke wereld. Het ge-ënsceneerde beeld laat een vrouw zien die houvast vindt bij een kamerplant. Het tafereel speelt zich achter de vitrage af.

Op de afdeling met zaadpakjes installeert Maze de Boer een wand met 300 verschillende soorten zakjes bloemenzaad geschilderd op kleine canvasjes. Echt en onecht naast elkaar.

Nikki van Es probeert vat te krijgen op het verschijnsel natuur door de principes van samenhang en de rol van toeval bloot te leggen. Haar werk ontstaat door verbeelding en observatie. In Groeikasje voor een mens componeerde ze ons menselijk lichaam tussen de glazen wanden met gedroogde bladeren zoals die van rabarber, biet en brandnetel.

Buiten op de parkeerplaats plaatst Jonathan Straatman een levensgroot minimalistisch object. Er blijkt een entree te zijn. In de buik van de installatie versterken en vergroten architectuur en natuur elkaar. Straatman ensceneert een andere wereld binnenin de geborgenheid van het object. De bezoeker kan dwalen en als het ware de rust van een klein bos ervaren. Buiten staan de auto’s op het plaveisel, hier het bos. De sculptuur speelt in op de historie van het gebied en de vlakverdeling van de parkeerruimte erbuiten.